صراحی

    شناسنامه اش سال ۱۳۵۰ را به عنوان سال تولدش نشان می داد، پدرش از فرط ذوق زدگی جشن۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ،نام پسرش را داریوش گذاشت ، هفت ساله بود که انقلاب شد ، پدرش فهمید که چه اشتباهی کرده و درست زمانی که شناشنامه های پهلوی را باطل می کردند ،از مامور ثبت احوال خواست نام پسرش را روح اله بنویسد، اکنون سال هاست که پدرش به دیار باقی شتافته و فرزند سخت در پی آن است که همه داریوش صدایش بزنند.

و چون کار حساب به پایان رسید، خداوند فرمود: احسنت بر خداوندی که عادل و مهربان است . فرشتگان به صحرای محشر آمدند تا انسان ها را به سوی بهشت و جهنم همراهی کنند. جمعیت غرق همهمه ای شد ، یک بهشتی نالید که خداوند که همه را بخشید، پس من چه فرقی می کردم با آن آدم گناهکار !  یک جهنمی بانگ زد که خدائی که ارحم الراحمین است ،کسی را نباید به جهنم بفرستد، فرشته ها هم زیر لب می گفتند : این بود انسانی که خداوند بر ما ترجیح شان داده بود ؟ دیگری فریاد برآورد که اصلن چرا غیبت از زنا بدتر باشد و  چه کسی گفته سلام ، هفتاد ثواب دارد؟

زمزمه ها که به گوش خداوند رسید ،گفت : اعتراض ها را کوتاه کنید که این آزمایشی دیگر است ، این عیاری ست که نشان می دهد فارغ از بهشت و جهنم، چقدر در مقابل خدایتان فرمانبرید و چقدر به عدالت او باور دارید . همانا پس از روز قیامت ،جهانی دگر خواهد آمد که خداوند دادگستر ،عدل و قسط الهی را در آنجا برپا خواهد کرد و مجازات و پاداش هرکس را ولو به اندازه ی مثقالی به او برخواهد گرداند.

و چون اسرافیل در صور شروع به دمیدن کرد، آسمان چون طوماری در هم پیچیده گردید، ستارگان از آسمان فرو ریختند و مادران از شیردادن کودکان خود استنکاف ورزیدند و به فرمان حق، پرده ها و حجاب ها کنار رفت و انسان ها با اسرار درون و برون شان در پیشگاه خداوند قهار حاضر گردیدند، ندا آمد که امروز ،روز حساب است و هر کس هرآنچه کرده است پاداش یا کیفرش را به تمام دریافت می کند و هیچ ستمی برکس نخواهد رفت.

انسان ها در پیشگاه عدالت ذات حق یکان یکان حاضر می گردیدند و نتیجه اعمال خویش را ولو به اندازه مثقال دریافت می کردند تا نوبت به مردی رسید، رنجوریده  و خسته با پرونده ای در یمین ، خداوند پرونده اش را تورقی کرد و با لبخند فرمود: احسنت بر خداوندی که تو را خلق کرده است و امروز ،زمانی ست که وعده داده بودم ،اکنون بیا میوه صبر و بردباری خود در زندگی را برچین که خداوند با انسان های شکیباست ، اینک تو هستی و بهشت ، و می توانی در هرجا که خواستی سکنا گزینی .

مرد رنجور نزدیک خدا شد و به اندازه تمام سختی هایش ،سیلی نواخت بر روی صورت پروردگار، بر زمین نشست و به پهنای صورت اشک می ریخت ،درحالیکه خداوند در کنارش گریه می کرد.

-آقای قاضی، ما اینجا مدارک و شواهدی داریم که مقتول در شب حادثه،حالت عادی نداشته است . همسایه های این خانم هم می توانند شهادت بدهند که مقتول از سلامت روانی برخودار نبوده  . در شب حادثه که ظاهرا مقتول از حالت عادی خارج بوده است با چاقو به طرف موکل بنده حمله می کند که ایشان در حالیکه قصد دفاع از جان خودش را داشته ،چاقو را از دست مقتول خارج می کندو ایشان را دعوت به آرامش می کند ولی مقتول که ظاهرا قدرت تعقل خودش را از دست داده بوده دوباره به موکل بنده حمله می کند که طی یک نزاع به صورت ناخواسته چاقو در سینه مقتول فرو می رود ،اثر انگشت مقتول روی آلت قتاله که به تائید پزشکی قانونی رسیده است ،گواه صدق ادعای اینجانب می باشد.

-آقای قاضی ! همسرم هرگز بیمار نبود، نه تنها تعادل روانی داشت ،بلکه زنی زیبا،مهربان و دوست داشتنی بود، در طول این سال های زندگی هرگز به من بی احترامی نکرد،چه برسد به آنکه با چاقو قصد جانم را بکند .فقط عاشق شده بود، عاشق مردی دیگر، دلش لرزیده بود و پایش خطا رفته بود. او چاقو آورد و از من خواست که یا ببخشمش و رهایش کنم یا آنکه با تیزی چاقو رها کنم این غم عشق را که بر سینه اش خیمه زده است . آقای قاضی من فقط نتوانستم ببخشمش ! نتوانستم رهایش کنم.

قاضی ختم جلسه را اعلام کرد و سربازان متهم را همراهی کردند در حالیکه پیراهن مشکی پوشیده بود.

   مثل این است که تازه مادرت را از دست داده باشی و در خواب ببینی که سر بر زانوهایش گذاشته‌ای و به حرف هاش گوش می‌دهی و بعد یک هو بیدار شوی و ببینی که همه‌اش خواب بوده و هی التماس کنی که به خواب برگردی، هی ضجه بزنی که ای کاش این بیداری خواب باشد و آن خواب بیداری، هی آرزو کنی که این خواب دوباره برگردد و تا ابد ادامه داشته باشد.

   اصلن من می‌ترسم از تمام این آرزوها، از تمام ای کاش‌ها، من می‌ترسم از سکوت خدائی که گاهی گم می‌شود، پیدایش نمی‌کنم، کر می‌شود، کور می‌شود، نمی‌بیند و نمی‌شنود روزگارم را، من به تمام اتفاقات خوب این دنیا مشکوکم، همه‌شان برای تخفیف مصیبتی نارسیده آمده‌اند، من پیر شده‌ام و حوصله‌ی خداوندی را که دوست دارد لحظه آخر فرا برسد را ندارم.

   ما محکوم شده‌ایم به باختن، به هرگز نرسیدن، عزیزم! من برای اتفاقات خوب دیرم، من را با خوشبختی نسبتی نیست، گاهی در زندگی پیش می آید که آرزو می کنی که یک ثانیه فقط یک ثانیه باشد ، یک هفته هفت روز طول بکشد ، من عادت کرده ام به این نکبت ، من می ترسم از این خوشبختی ها ،گاهی خیال می کنی که عمق اتفاقات اطرافت همین است که می بینی ،فارغ از آن که کسی دارد ورای من و تو به ریش مان می خندد، بازیمان می دهد و لذت می برد .

   اصلن بیا قبل از اینکه کسی خوشی مان را خراب کند بمیریم ، اصلن تو باش و زندگی ات را کن ،من می‌خواهم بروم، من طاقت اتفاقات خوب را ندارم، بگذار هنوز که نشئه نگاه تو در رگ هام جریان دارد، قصه‌مان به آخر برسد اصلن هر جور که فکر می‌کنم زندگی من طاقت حضور تو را ندارد، تاب نمی‌آورد نگاهت را، تو هنوز حیفی برای شریک شدن این بخت شوم. اصلن بیا بازی خدا را خراب کنیم. بیا جر بزنیم بازی‌اش را، من دیگر ذوق نمی‌کنم از این شادی‌ها، مطمئنم که لحظه آخر کسی یا چیزی خواهد آمد و لگد خواهد کرد خوشبختی مان را

   این اتفاقات عجیب است برای من، هرگز معجزه‌ای رخ نخواهد داد، پائیز هم حریف بداقبالی ام نخواهد شد، تو نادرترین اتفاق زندگی من هستی، اصلن همان بهتر که نباشم تا بشینم و بغض هایم را بشمارم، من نباشم تا زندگی پرتم کند درون دهانه‌ی هولناکش، نتواند آواره ام کند تا از بازی خودش غرق خنده شود.

   من دلم تنگ است، دلم تنگ تمام چیزهائی ست که نداشته ام، دلم تنگ تمام آرزوهائی ست که هرگز زندگی شان نکرده ام، اشکال کار این است که همیشه یک جای کار می‌لنگد، خوشبختی حتی لحظه‌ای هم احتمال ندارد برایم، از من می شنوی زندگی ات را بردار و برو ، تو نازک تر از این اتفاقات تلخی ، من نحس ترین سیزده تاریخ ام

   بیا بمیریم اصلن ، من حوصله جنگیدن ندارم حتی ، من حرف قشنگ ام نمی آید ، لبخندهام تمام شده است، یکی دارد به ریش من می‌خندد، یکی هست که هر شب حیله می‌کند، آخر قصه‌مان را او می‌نویسد، بیا فرار کنیم تا بیدار نشده، خوب می‌شناسمش، امان نمی‌دهد، رحم ندارد، بگذار آرام آرام از یادش برویم  بیا اینجا نباشیم اصلن، شاید گم مان کند.

این کم ترین کاری بود که می توانست برای دوستش کند، به خودش هم گفته بود که" روزی داستان تلخ زندگی ات را خواهم نوشت ،خواهم نوشت تا همه بدانند که جسم اش چه روح بزرگی را تحمل می کند ،خواهم نوشت که هر کس که داستان ام را بخواند ،شکیبائی و استقامت ات را ستایش کند ".قلم به دست گرفت، مثل همیشه قلم روی کاغذ گیر نکرد، کلمات کش نیامدند، واژه هاش تمام نشدند ،نوشت و نوشت و نوشت . کار که به پایان رسید نفس عمیقی کشید و به رختخواب رفت و آن شب را با رضایتی عمیق و خاطری آسوده به صبح رساند.

فرداصبح،بازخوانی داستان اولین کاری بود که انجام داد، تردیدی عجیب وجودش را فرا گرفت ،حس کرد که کم گذاشته است در نوشتن ،ترسید که خواننده درک نکند این همه سیاهی را . با خود گفت : این داستان یک پایان تراژیک کم دارد، یک پایان غم انگیز تا اشک را از چشمان خواننده جاری سازد . دوباره مشغول نوشتن شد ،تمام استعداد خودش را بکار گرفت که داستان واقعی از کار درآید .

تلفن زنگ زد ،پدر دوستش بود ، زنگ تلفن هائی که خبری بد همراه خود دارند را خوب می شناخت  

گه تمام زندگی اش را گرفته بود . از آن دست مصیبت ها که درست شدنی نیستند . پدر و مادرش را در تصادف از دست داده بود . عشق اش را در جدالی نابرابر به رقیب واگذار کرده بود . کلیه هایش از کار افتاده بودند . حتی خودش هم نمی دانست که از خدا رهائی از کدام مصیبت را بخواهد و اصلن خدا باید چگونه او را از این بدبختی ها نجات دهد . خدا و بنده اش هر دو درمانده بودند .ناگهان فکری به ذهن خداوند رسید ،سفری به شمال برایش تدارک دید تا حالش عوض شود . و درست سر یک پیچ ،پیچید به سمتی که شاید خداوند بتواند کمی با او معامله کند.

می‌دانی؟ من از روزی که به دنیا آمدم بر تو عاشق بودم، زمانی که هنوز به دنیا نیامده بودم، حتی! می‌شناختم کرشمه‌های راه رفتنت را، دوست می‌داشتم آرام سخن گفتنت را، دیوانه‌ام می‌کرد همان طور که حالا  آرامشت دیوانه‌ام می‌کند.

در تمام سال‌های کودکی، در کوچه پس کوچه‌های جوانی این تو بودی که بزرگ شدی در من، سر به آسمان سائیدی و اصلن در تمامی عشق های زندگی‌ام، بوی تو بود که مرا مست به این سوی و آن سوی می ‌کشاند . ولی اکنون تو را یافته‌ام.

همه‌ی این حرف‌ها لاف هم که باشد، عزیز من! پس چگونه است که می‌توانم تو را از بین هزاران نفر تشخیص دهم و یا آرام گام بر داشتن‌ات را از بین این همه راه رفتن‌ها تشخیص دهم، چرا طوسیِ رنگ لباس تو فرق می کند با بقیه‌ی طوسی‌ها، چرا ناب ترین عواطف انسانی هجوم می آورند بر من قبل از دیدارهای ناگهانی‌مان.  چرا فقط تو هستی که حتی با اخم های درهم‌ات هم، مهربان به نظر می رسی.

اما عزیز من! حتی اگر همه‌ی این حرف ها دروغ باشد و ساخته‌ی ذهن خیال پرداز من، آن روز سرد با آن قرمزای غم انگیز آسمان را هرگز فراموش نمی‌کنم که با حضورت چگونه نشئه دواندی درون رگهام نگفتنی! و چگونه با نگاهت شیرین‌ترین شعرهای عاشقانه را نوشاندی بر لبهام و من چگونه نداشتنت را در سکوت تنهائی خویش بر دلم آتش زدم  و علاوه بر من که همه‌ی این جذبه ها را زندگی می‌کردم، تو هم بودی و می‌دیدی غرامت دادن ام را!

اشکال کار عشق اینجاست که همیشه آرام اتفاق می‌افتد، اشکال کار من اینکه همیشه یک جای کار می‌لنگد، همیشه وقتی می‌فهمی دچارش شده‌ای که کار از کار گذشته است. سُر خورده‌ای بر دهان مبهم عشق و نظاره می کنی سقوط کردنت را آرام؛

 آرام مثل قدم زدنت، مثل نگاه کردنت! قدمت را که بر می‌داری انگار هزار سال طول می‌کشد تا نوبت به قدم دوم برسد. حرف که می‌زنی، بین کلماتت، هزار فاصله و ویلگول ریخته‌اند انگار! خوب به خاطر دارم که در کوچه، از دور نظاره می کردم تو را، گذاشتم که آرام اتفاق بیفتی، دیدنت به خواب می‌ماند، بیدار نکردم خودم را ،خود را رها کرده بودم، مانند محکوم بر پای چوبه‌ی دار. نزدیک که شدی، ناگاه همه‌ی صداها قطع شد، باد درختان را چون دیوانگان از این سو به آن سو می‌کشاند، اما صدای باد نمی‌آمد و تو چنان گام بر می‌داشتی که انگار این زمین بود که بر محور مسیر قدم هات می‌چرخد. گاه‌گاهی دزدکی نگاه می‌کردی، خوب به خاطر دارم، اما من نمی‌توانستم نگاه از تو بردارم، شجاع شده بودم لابد. حالا که خوب فکر می‌کنم، در می‌یابم که گام‌هایت به مرگ می‌مانست، قدم به قدم، می‌گرفت داشته هایم را؛ وجودم را عریان کرده بود و این خاصیت عشق است که چیزی به کسی نمی‌بخشد و می گیرد هرچه که داری

خوب که نزدیک شدی، نتوانستم بودنت را تاب بیاورم. جراتی نمانده بود حتی برای نیم‌نگاهی، هیچ شده بودم ، قامتم کوتاه شده بود انگار، سنگینی چیزی روی دوشم، خمیده‌ام کرده بود. چیزی نتوانستم بگویم که «از درد های کوچک است که آدم ناله می کند، ضربه که سهماگین شد، لال می شوی »، از من که گذشتی همه چیز سریع شد دوباره، آنقدر سریع که نتوانستم چیزی را از چشمانت بخوانم یا بتوانم چیزی از چهره‌ات را به خاطر بسپرم که در روزگار بی‌طاقتی به‌خاطر بیاورم. خیلی سریع در پیچ کوچه گم شدی، انگار هرگز از این کوچه عبور نکرده بودی، انگار اصلن وجود خارجی نداشتی و اکنون من مانده‌ام و احساسی ناب، که تنها سرمایه من است و به این فکر می کنم که اگر این حرف ها به گوش تو نرسد، چقدر بیچاره ام که اگر دلت را نلرزاند، چقدر تنهایم.

  در راستای جهاد ملی مبارزه با آنفولانزای نوع ای ، نیروی انتظامی بخش چهارم طرح ارتقای امنیت اجتماعی با عنوان پیشگیری از جماع های پرخطر را به اجرا در می آورد.

  در اطلاعیه ای که عصر امروز در اختیار رسانه ها قرار گرفت ،آمده است از آنجائیکه زنان باردار ۳۰درصد بیشتر در معرض ابتلای آنفولانزای خوکی قرار دارند و برای جلوگیری از حاملگی زوجین محترم ، جماع و نزدیکی بین زن و شوهر تا اطلاع ثانوی ممنوع اعلام شده و با خاطیان به شدت برخورد خواهد شد . در ادامه مدیریت ناجا یادآور شده که این طرح تا پایان خطر آنفولانزا در کشور لازم الاجرا می باشد و از زوجینی که تحمل دوری و فراق! را ندارند در خواست گردیده با درخواست کتبی خود را به معاونت جماع ناجا تحویل داده تا مجوز لازم برای آنها صادر گردد . در این مجوزها پیش بینی گردیده که جماع مجاز بین زوجین در حضور  کمیته انضباطی جماع کشور صورت گردد که این کمیته شامل پزشک معتمد ناجا ، دو افسر متاهل ، سعید مرتضوی و سردار زارعی می باشد .

  ناجا در پایان این اطلاعیه یادآور شده است :امشب ،شب جمعه ، بی شب جمعه

لینک این مطلب در بالاترین