صراحی

-{صدای موزیک} پیچ شمرون

درب مترو باز می شود ، جمعیت با تکان های عجیبی وارد واگن می شود . پیرمرد در حالیکه جمعیت به او سکندری می زند با جمعیت به داخل واگن پرتاب می شود . درب مترو بسته می شود .

-{صدای موزیک}ایستگاه بعدی لاله زار

پیرمرد سعی می کند که دستش را به میله برساند که حداقل بتواند تعادلش را حفظ کند، چشمانش به دنبال نگاهی آشنا از این سو به سوی دیگر می لغزد ، روبرویش جوانی روی صندلی نشسته است ، پیرمرد به پنجره مترو خیره می شود . موبایل مرد جوان شروع به لرزیدن می کند ، دکمه سبزرنگ را فشار می دهد .

-سلام

-علیک سلام پسرم ، خوبی باباجان ؟

-خوشگل من چطوره ؟ صبحونتو خوردی جوجو

پیرمرد دوباره به پنجره خیره می شود .

همه ی دوستانی که همسن بنده هستند ، بطور حتم کایوت گرگ بدبخت و لاغر دره های گراندکانیون را به مدد  کارتون های صدا و سیما خوب می شناسند . کایوت اسطوره بدبختی فرهنگ کشور آمریکاست که تمام دنیا از فلاکت های این گرگ بینوا لذت می برند،با ضایع شدنش مشعوف می شوند و با بدشانسی های جور واجورش غرق در خنده !! هیچ کس هم بر این همه ظلم و جوری که روزگار در حقش می کند را روی برنمی تابد.

هیچکسی هم سوال نمی کند که مگر یک گرگ از زندگی چه چیزی می خواهد به جز یک شکم سیر . اما در دره های گراندکانیون هیچ گیاهی  سبز نمی شود و آفتاب نیز چون تیغی آخته بر سر گرگ های بینوای این دره فرود می آید . از نگون بختی کایوت همینقدر بگویم که هیچ گاه به پای تنها مرغ این دره نمی رسد ، ماشه ی تفنگ را می چکاند ولی اسلحه شلیک نمی کند و به محض آنکه به لوله اش نگاه می کند ، گلوله بر سرش می نشیند . به قصد فریب مرغ ، تونلی بر روی دیوار می کشد ولی از همین تونل خودساخته ، قطاری از رویش می گذرد . یا در حال سقوط از روی کوه ، اول به زمین کوبیده می شود و سپس سندانی که در دست داشت بر سرش فرود می آید و در آخر صخره ای عظیم بر همه ی آنها . اما نقطه اوج این کارتون  زمانیست که وقتی این گرگ مفلوک از همه جا و همه طرف بدشانسی می آورد ، تابلوئی در دست می گیرد که چرا قبول کردم که در این فیلم بازی کنم .

مقدمه طولانی این مطلب را بر من ببخشائید که اگر از کلام و ایجاز کم دارم ولی از دردمندی هیچ کم ندارم . حکایت کایوت ، حکایت من است و بعضی رفیقان بی معرفت بلاگی که ظاهرا اتوبان دوستیمان یک طرفه است ، سندان و قطار و تفنگ هم نمونه نمی خواهد ،بگذریم ، به سفارش یکی از دوستان شدیدا بی معرفت !!تصمیم به تغییر و تحول و به نوعی خرق عادت را در این وبلاگ دارم . ولی این که چرا قبول کردم که در این فیلم که همه چیز با من سر ناسازگاری دارد ، بازی کنم بماند برای بعد.

پی نوشت : کامنت ها را باز می گذارم برای تمرین دموکراسی

شیخ را گقتند : چگونه ای که روزی چنین شادی و روز دگر چنان افسرده . نه به اینت و نه به آنت.

شیخ سر درجیب فرو برد و پاسخ گفت :

اینم به آنت !!!

پی نوشت ۱: این جوری بنویسم؟

پی نوشت۲:این بی تربیت شدنم ،نتیجه دوستی با رفقای جدیداست .

این چلیپا رو چند سال پیش برای مسابقات هنری دانشجویان نوشته بودم . چند روز پیش که برای ارشد می خواستم ثبت نام کنم ، مجبور شدم که عکسمو اسکن بگیرم .از اونجائیکه انسان فوق العاده زرنگی ! هستم ، حیفم اومد که با این مشقت اسکنر رو در بیارم و فقط از یک عکس پرسنلی اسکن بگیرم . این خط رو هم که که ملاحظه می فرمائید ، داخل اسکنر بود . از کی اونجا مونده بود رو نمی دونم ولی چون در آوردن این برگه برایم بسیار سخت و طاقت فرسا ! بود ، یک اسکن (چقدر اسکن اسکن می کنم من ) از روش گرفتم تا بتونم تقدیم تموم دوستانم در فضای مجازی کنم

پی نوشت ۱: بزودی دراین مکان زلزله خواهد آمد و سبک و سیاق و زبان نوشتاری ، همگی دچار تغییرات خواهد شد . پذیرای کلیه انتقادات و پیشنهادات نیز هستیم

پی نوشت ۲:بزودی قیدی است که در زمینه های مختلف ، متضمن معانی مختلفی است . یعنی اگر یک زمین شناس بگوید به زودی رخ خواهد داد ، یعنی تا چند قرن دیگر احتمالا ولی از طرفی اگر یک واکنش هسته ای در یک ثانیه رخ دهد ، یک فیزیکدان صفت خیلی کند را برای آن انتخاب خواهد کرد . خوب منظور ؟ .... منظور اینکه ایم زلزله که در پی نوشت خدمت شما ایفاد گردید ، ممکن است در اواخر بهمن ماه رخ دهد . آن هم به خاطر آزمون ارشد و به توصیه یک دوست بسیار خوب .

پی نوشت ۳: طنز و تراژدی قضیه مطمئنا زمانی رخ خواهد داد که در ارشد ، مجاز هم نشوم

 گاهی یک چیز کوچک ، یک چیز خیلی کوچک ،یک چیز خیلی خیلی کوچک ، می تواند دستت را بگیرد و پر ت ات کنند به خیلی دورترها

وقتی با فشار ،خودش را از قفسه سینه تا استخوان کنار حنجره ات بالا می کشد ،و از چشم هات سرازیر می شود ...سکوت می کنی ،سکوتی تلخ و معنا دار ، به احترام همه آنچه از سر گذرانده ای ، همه آنچه از سرت افتاده

این جور وقت ها ست که زندگی ستمگرانه به یادت می آورد که چقدر هنوز زورش زیادتر از زمان و فراموشی است . زیادتر از آنچه همه ی این ها ،روزها تا مغز استخوانت را نشانه گرفته برای سوختن ، اینکه با همه ادعایت ، با همه زمینی که خیال می کنی زیر پایت سفت است ، مرد فراموشی برای همیشه نیستی

پی نوشت ۱:یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب ...

پی نوشت ۲:اصلا حریفی در کار نبود و نیست که ما را مات کند . ما خود پات ...

پی نوشت ۳ :هوا را ازمن بگیر خنده ات را نه ...

پت ...پت ...چراغ از نفس افتاد  تا پدر ،آمد سراغ خلوت مادر

                                                                      سکانس بعد؛

۹ ماه بعد غنچه ی سرخی شدی ولی ،  مادر شبیه یک گل پرپر

                                                                      سکانس بعد؛

تو ۴ ساله بودی و عشقت پرنده بود ، یک اتفاق ساده دلت را مچاله کرد

گنجشک پر ، کبوتر و در کل پرنده پَر ،   مادر پریده بود و پدر پَر

                                                                        سکانس بعد؛

" ابرو کمون شونه بلندُم ، لالا لالا ،   گلدونه ی دلُم ، گل گندم ، لالا لالا

کی میشه حجلتو مو ببندم ، لالا لالا "،  مادر بزرگ با نوه اش در

                                                                       سکانس بعد؛

یک خانه داشتند ته کوچه ی زمین ،   دور از نگاه مردم دلسرد بی خیال

در فصل بی بخار زمستان قشنگ بود،   بر شیشه ها بخار سماور ،

                                                                          سکانس بعد؛

کیف و کتاب دخل به خرجش نمی برد،  باید نبایدی که به منطق نمی خورد

آقای ناظمی که سراپا شکایت است ،  " گمشو لجن ، برو دم دفتر "

                                                                        سکانس بعد؛

مادر بزرگ حادثه ی بعدی تو بود ،    او را ببر و زیر لحد خاک کن ، همین

یک فاتحه بخوان و به یک ارث فکر کن،  به جانماز بی بی کوثر

                                                              همین سکانس

 در متن؛کارگردان سگ خلق و بد دهن ،    از پشت دوربین به همه فحش می دهد

و کات می دهد به تو که این چه طرزش است؟!با این پلان مسخره تف بر

                                                                                  سکانس بعد؛

بازار ریشه ریشه تو را جذب می کند،  تو شاخه شاخه در لجن روزمرگی

تو برگ برگ زرد تر از روزهای قبل،  در دست بادهای شناور ،

                                                                                 سکانس بعد؛

" آقا لبو ببر ، لبوی داغ حال میده ،   خانم لبو بدم؟ "

                                       - " بده آقا." که ناگهان

موهاش توی باد دلت را به باد داد،  آن دختر تکیده ی لاغر ،

                                                                               سکانس بعد؛

دختر ولی پرید و خمارت گذاشت،    بعد میخانه بود و نم نم سیگارهای تلخ

با یاد چشم های خمارش تو بودی و بعد از ۲بطر ، بطری دیگر ،

                                                                               سکانس بعد؛

یک دستمال یزدی و یک پاتوق مدام ،   مردی مزاحم ۲ ، ۳ تا خانم جوان

چاقو به دست می رسی و داد می زنی   "هی! با توام کثافت عنتر "،

                                                                              سکانس بعد؛

زندان شروع حرفه ی جرمی بزرگ تر،  یک طرح کاد واقعی از مجرمان پیر

استاد کار می شوی و می زنی جلو،  با چند سال سابقه کمتر ،              

                                                                             سکانس بعد؛

- آزادی ات مبارک !

               - ممنون ، ولی شما؟

                             - من شاعرم همان که تو را خلق کرده است.

اما ببخش خالق خوبی نبوده ام،     من قول می دهم به تو در هر 

                                                                             سکانس بعد

هر جور خواستی بروی زندگی کنی،   یک کار و بار عالی و یک زن قشنگ

خواباند بیخ گوشم ، زل زد به چشمهام،  چیزی نگفت ، رفت ،  شبی در

                                                                            سکانس بعد

او قرص های کوچک آرام بخش را،  با چای تلخ بسته به بسته به حلق ریخت

تا آمدم به متن بیایم ، کمک کنم،   پشت سکانس های فراموش فید شد.

این شعر زیبا را امشب پس از مدت ها شنیدم .  تا آنجا که میدانم شاهکاری است از شاعری به نام  " محمد علی پورشیخ علی ".

این را دیشب نوشتم مدت ها بود که سیاه مشق ننوشته بودم

هر روز بمیر و هر روز به دنیا بیا ، هر روز هر آنچه که داری نفی کن ، زیرا که فضیلت برین آزاد بودن نیست ، بلکه برای آزادی جنگیدن است  و بدان که اصل اساسی اخلاق ، نجات انسان نیست که در چارچوب زمان و مکان  تغییر کند ، بلکه آزادی خداست که در گستره وسیع سرشت و سرنوشت انسانی همواره ثابت است  .

زیرا که خداوند ، آهنگی فنا ناپذیر است که برای آزادی خویش مبارزه می کند .

و هرگز آرام نشو ، هرگز قانع نباش ! زیرا که رضایت خاطر ، بزرگترین گناهان است .

 ما همه یگانه ایم ، ما همه حقیقتی هستیم که به خطر افتاده  و زندگی نیز وسیله است ، همچون مرگ ، همچون زیبائی ، همچون پاکی ، وسیله ای برای نجات خداوند

اگر در منتهی الیه دنیا ، روحی سقوط کند یا ذهنی به بلاهت دچار گردد. خداوند به زندان اندیشه خواهد افتاد !!

گل و گلدان و باغ مست تواند ، گل من غنچه ایست مست علی

گل  بداند که بی گمان خاریست  ،  بری از  ذات  گل پرست  علی

عقده ای واهی نه اما خب ، طفل سر راهی ام نه اما خب

علی  اللهیم  نه اما  خب ، خون  من باد  ناز شست علی

درد   می   پیچد  تا  ،  انتقام  علی  بگیر  متا

گل من رو مگیر از من آه ، روبرویت علی نشسته علی

گل خوبم چقدر زردی تو ، از صمیم زنی چقدر مردی تو

لب گشودی نگاه کردی ، گفتی ای خون دلمه بسته علی

هیبت ذوالفقار  داری  تو  ، گل من  غنچه بار  داری  تو

در و دیوار خانه زار زدند ، ذوالفقارت کمر شکسته علی

شهر را زیر پا بسوزد اگر  ، بیخ خشک عمر را  بسوزد  اگر

خون به پا می کند ببوسد اگر ، قبضه ذوالفقار دست علی

(مهرداد )

قبل از تحریر:  نادر ابراهيمي متولد 14 فروردين‌ماه سال 1315 در تهران ،در سن 72 سالگي از دنيا رفت

هلیا !

تو زیستن در لحظه ها را بیاموز !

و از جمیع فرداها پیکر کینه توز بطالت را میافرین !

                 مرگ ، سخن دیگریست .

                 مرگ ، سخن ساده یست . 

و من دیگر برای تو از نهایت ، سخن نخواهم گفت .

که چه سوگوارانه است تمام پایان ها .

رجعتی باید هلیای من !

رجعتی دیگر باید

به حریم مهربانی گل های نرم ابریشم

به رنگ روشن پرهای مرغ دریائی

به باد صبح     

           که بیدار می کند

                              چه نرم ، چه مهربان ، چه دوست .

رجعتی باید هلیای من ! به شادمانی پرشکوه اشیا

لباس های زمستانی ات را فراموش نکن!!!

پی نوشت : استاد عزیز ! خبر مرگتان مرا شدیدا تکان داد ، درست به اندازه وقتی که "بار دیگر شهری که دوست می داشتم "را می خواندم . درست به هولنکی وقتی که خود را عاشقانه های آرام یافتم ، و درست به اندازه وقتی که خود را در افسانه باران  گم کردم . استاد عزیز ، گفته بودی که مرگ سخن ساده و سخن دیگریست ، ولی هیچگاه نگفته بودی که مرگ برای شما اینچنین عاشقاته ای آرام است ! ما را به زیستن در لحظه ها فرا خوانده بودی ، ولی هرگز به ما سوگواری نهایت مهربانی ها را نیاموختی !

امروز باد صبح همان گونه که وعده دادی ، بیدارمان کرد ُ هم نرم ، هم مهربان ، هم دوست ! اما رجعتت ، هرگز و هرگز به شادمانی پرشکوه اشیا نبود و نبود ونبود و...

 امروز بدون تو یخ کرده ایم ، گفته بودی لباس های زمستانی ات را فراموش نکن .